जूनं ते सोनं
*जुनं ते सोनं !!*
✍️ २४२१
खरंच ,
पुर्वीचा काळ म्हणजे सदाबहार काळ होता.
जुनं ते खरंच सोनं होत.
जुन्या माणसांचा सहवास सुध्दा स्वर्गतुल्य होता.
प्रेमळ माणसांच्या प्रेमळ आठवणी.
माणसं एकमेकावर जीवापाड प्रेम करायची.दिलेल्या शब्दाला जागायची.
दुस-यासाठी जगायची अन् झिजायची सुध्दा.
खरंच सुवर्ण अक्षरांनी लिहावा असा सुवर्णकाळ होता तो.
जुनी माणसं पण कशी धडधाकट असायची.
दारात गावरान गाय असायची.
गाईच दूध, तूप , दही ,ताक भरपुर मिळायचं.
गाईच शेण , गोमूत्र ही बहुमोल असायचं.
आणी आता ?
गावरान गायही गेली.
अंगणही गेल.
गाईच दूध , तूप ,दही ,ताकही गेल.शेण ,गोमूत्र ही गेल.
अन् नशिबाला आलं ,फवारलेलं विषारी धान्य , विषारी भाजीपाला , विषारी फळे.
अन् घरोघरी आजारी माणसाचं प्रमाण वाढलं .
आणी माणूसही खरंच विषारी झाला.
मनानं पण आणी विचारानपणं.
आणी शारीरिक दृष्टिने पण ?
खरंच ,माणूस कुठल्या कुठं वहात गेला.
संपत गेला.
अहंकाराचा तोरा मात्र ,भलताच वाढला.घरोघर वाढला.
मी मोठा की तू मोठा ?
खरंच , पुर्वीच्या माणसाचं मन मोठं होतं . पण आता सगळचं खोटेपणाचं पीक आलं.
शहरी फ्लैट सिस्टिमनं तर सगळं गणितच पार बिघडवलं .
आणी वर पुन्हा मोबाईलचा राक्षस ?
माणूस स्वत:च्याच दुनियेत पार हरवून गेला.
आणी समाजातही एकाकी झाला.
सणवार कमी झाले.
उत्साहाचे उधाण ही संपून गेले.
अन् माणूस ?
घाणिला जुंपलेल्या बैलासारखा राब राब राबू लागला.दिवसरात्र.
निरर्थक जीवन.
प्रेम ,दया ,मायेचे झरे आटले.
माणसाचे जीवन मर्यादित झाले.
खरंच,
काळ एवढा बदलला का हो ?
जूनं ते सोनं गेलं.
अन् नवं ते पितळ , स्टिलही गेलं .
जर्मनही मोडीत निघाल.
अन्...
नवं ते प्लास्टिक झालं ?
अख्या दुनियेचचं समदं वाट्टोळं झालं.
*कालाय तस्मै नम: 🙏*
*विनोदकुमार महाजन*
Comments
Post a Comment